Eigenlijk is dit een makkie: wie het Afrobeat genre een beetje kent, weet wat hij kan verwachten: veel blazers, een ritmesectie die volop pompende grooves produceert en soulvolle zang met vaak maatschappijkritische teksten. Dit alles in combinatie met hoogste graad dansbaarheid. Alma Afrobeat is een collectief rond de uit de States gemigreerde multi-instrumentalist Aaron Feeder, die zowat tien jaar geleden in Barcelona neerstreek en er sedertdien een vaste plaats verworven heeft in de uiterst diverse en bruisende muziekscene.

Met zijn negenkoppig collectief, dat hij al in 2003 in Chicago oprichtte en dat in 2015 een flinke facelift onderging met de komst van de Nigeriaanse zanger Joe Psalmist, is hij intussen aan zijn vierde plaat toe en aan die plaat kun je horen hoe vaak de band al live gespeeld heeft. Ze toeren haast constant, zowel in grote delen van Europa als in de States en zijn mede daardoor een zodanig hecht geheel geworden, dat je hen gerust bij de wereldwijde top van de Afrobeat kunt onderbrengen.

Het speciale aan AABE is dat ze niet te beroerd zijn een stevige dobro-solo door hun blazers heen te draaien -Feeder is gitarist van oorsprong-, wat de monotonie weet te vermijden en meteen de link naar de rootsy muziek uit de States duidelijk maakt. De nieuwe plaat beantwoordt goeddeels aan de verwachtingen: een klein uurtje verantwoorde dansmuziek, opgedeeld in tien langere songs en drie kleintjes, die steevast als een soort intro dienen voor de langere nummers die erop volgen en die er naadloos aan vast gemixt worden.

Erg verrassend is dat allemaal niet, maar dat maakt de plaat er niet minder leuk om. De multinationale achtergrond van de bandleden wordt moeiteloos aan de voordeur achtergelaten en elk van de muzikanten stelt zijn/haar kunnen volledig ten dienste van het eindproduct, dat met elke draaibeurt aan hechtheid lijkt te winnen: dit uurtje zit je zonder noemenswaardige inspanning volledig uit, al vind je ook enkele “individuele” radiowaardige nummers terug, zoas de titelsong, het zeven minuten lange “Stealin”, met hemelse trompetsolo, lengtekampioen “Eshu”, het Catalaans getitelde “M’ho Van Fer Fer” (“ik heb te maken”), dat de eigenlijke werkzaamheden afsluit en nog gevolgd wordt door remixes van “Monkey Do”, “Stealin’( the Club), “Eshu” en opener “Remember”. Plezante plaat, die, wat mij betreft, de goesting doet toenemen om deze bende ooit live op een podium in ons deel van Europa bezig te mogen zien.

(Dani Heyvaert)